بیابان خدا...

صدای آه و فریاد

وآن گریه خار

سکوت سخت غربت

نگاه با ترحم

عبور ذره ای ابر

به قلبم سنگ می زد

وای بر من

وای بر من

چرا؟ با او چه کردیم؟

که این گونه غمین است

وای بر من

وای بر من

صدای آه و فریاد

از آن صحرای تشنه

به من می گفت : ای دوست

بیابان را خدا داد

فقط محروم از آب

ولی قلبی پر از مهر

به خورشیدم نظر کن

بسان لیلی عشق

به رویم پرتوهای گرم افشان می کند

ولی تو

در نگاهت

زمینم خشک و بی روح و جمودت بار

می تواند جای پای ساقیان عشق باشد

و این خار

که با جسمش همه آزار بینند

به  خود برگرد ای یار

تو باجسمت که ها آزار دیدند

و اما، این خار

عجیبا روح نابی

به گوشم می رسد تسبیح این خار

و آیا تو ای انسان رعنا

مهین روحت / سدید افلاک را دیدست

صدای آه و فریاد بیابان خوابید

و صدایی که به گوشم

 همچو یک زمزمه ای می مانید

گوش فرا دادم

گفت:

سکوت سختم را نگه کن

این سکوتم بهر آن است

که جلوه گری روشن دنیا

ذره ای تار شود

به خدا برگردید

به خدا ...

قلب من ساکت شد

به سکوت صحرا پیوستم

همه روشن همه نور

و چنین بود بیابان خدا ...

...

و حالا بگم که این شعر رو کجا و کی گفتم

اول این که این شعر رو مورخ 13/1/87 گفتم ساعتش هم 12 شب

دوم این که صبحش که داشتیم می رفتیم سیزده به در از بیابونو صحرا گذشتیم بابام گفت : الهام چطوره یه شعر درمورد بیابون و صحرا هم بگی این شد که جرقه موضوع این شعر تو مخ من زده شد

و همون شب که برگشتیم من رفتم بخوابم یاد حرف بابام افتادم و توی تاریکی شب شروع کردم به نوشتن روی بردی که نصب کردم کنار تختم صبح که نگاه کردم دیدم خیلی بد خطه ولی می شد خوندش

بعد از ویرایشش که توسط خودم صورت گرفت تصمیم گرفتم امروز اونو نشون معلم ادبیاتم که اسم ایشونم الهامه بدم ایشون هم فقط دوتا از کلماتشو واسم تغییر دادن