ب مثل باران

باریدن زیبای باران آسمان پر بغض، دلم را به دورها برد، به زمانها و مکانهایی دور و نزدیک، به خاطراتی مهیج، گرم و گاها پر استرس، آسمان با تمام ابهتش بارید بدون هیچ غروری و باز هم سبک و آفتابی شد، ای کاش آسمان قلب من هم می توانست به راحتی یگانه سقف زمین غرورش را کمی کم کند و ببارد، با نوازش دانه‌های زیبای باران کمی تسکین یابد و با صدایش مست شود و دستهای محبت خدا را بر گونه ها و سر خود احساس کند و با تمام وجود باری دیگر باور کند «اگر در زمین کسی با او نیست در تمام هستی کسی هست که برتر از همگان است، دوستش دارد و هیچگاه نه فراموشش می کند و نه تنها رهایش می کند».